‘Carl Schmitt denkt op apocalyptische wijze, maar van boven uit, vanuit de autoriteit; ik denk van onder uit. Gemeenschappelijk aan ons allebei is echter de beleving van tijd en geschiedenis als respijt, als uitstel van executie. Dat is oorspronkelijk ook een christelijke beleving van de geschiedenis.’
Jacob Taubes, Wenen 1923, Berlijn 1987, komt uit een oude rabbijnenfamilie. Hij promoveerde op drieëntwintigjarige leeftijd met een proefschrift over Abendländische Eschatologie. Hij doceerde judaïstiek en godsdienstwetenschap aan de universiteiten van Harvard, Princeton en Columbia. Vanaf 1961 doceerde hij als gastdocent aan de Freie Universität Berlin en vanaf 1965 werkte hij er als hoogleraar judaïstiek en hermeneutiek. Taubes had onder andere grote invloed op meerdere generaties Duitse denkers die bij hem in Berlijn in de jaren zeventig en tachtig studeerden.
Carel Peeters in Vrij Nederland: Schmitt beleefde de tijd en de geschiedenis als ‘respijt’, schrijft Jacob Taubes in zijn boek Tegenstrijdige overeenstemming, ‘als een uitstel van executie.’ Schmitt leefde niet, hij vreesde. Zo was ook de christelijke beleving van de geschiedenis, voegt Taubes eraan toe.
vertaling Joëlle Feijen
keuze
