Rafael Horzon
Met een bijna profetisch enthousiasme promoot Rafael Horzon zijn verschillende ondernemingen. Zijn meubelzaak MÖBEL HORZON, die maar één soort kast verkoopt, zal concurrent Ikea van de markt verdringen. Een uitstapje in de muziek, als Ludwig Amadeus Horzon, beschrijft hijzelf als het muzikale resultaat van een analyse van alle nummer één-hits van de afgelopen 150 jaar. Zo is het ook met de nadruk die hij legt op geld, naar eigen zeggen de beweegreden voor al zijn ondernemingen. Het lijkt allemaal puur een parodie op de ondernemers-mentaliteit. Hoe dwaas zijn ideeën ook overkomen, zelf weigert Rafael te erkennen dat hij ironisch bezig is, of dat hij kunst maakt. Wel verklaart hij dat mensen zijn “dritte Weg” als levenswijze moeten omarmen. Deze levensweg houdt in dat je in plaats van te werken of te studeren je eigen weg moet zien te vinden: ‘leren door te doen’, en dat wat je geleerd hebt terugkoppelen naar wat je doet. Met als uiteindelijke doel dat je, naast dat je heel veel geld verdient natuurlijk, een baan vindt waar nog niemand anders aan gedacht heeft. Dan hoef je je ook niet te haasten in je leven om dat te bereiken, want niemand anders zal immers op hetzelfde idee komen. Wie anders dan Rafael verkoopt er nu spoelbakken, louter in oplages van 100 of meer?
In Het Witte Boek vertelt Rafael over zijn opkomst als entrepreneur in de jaren negentig in de lelijkste straat van de wereld in Berlijn-Mitte. Horzons jeugdige enthousiasme en overdreven ernst verlenen het boek een hilarische teneur, terwijl zijn eerlijkheid over tegenslagen, waarbij hij zichzelf huilend op zijn bed gooit, een integer beeld oproept van de teleurgestelde idealist. Diep van binnen is dit toch een boek over kunst en filosofie en Rafael weet het allemaal geweldig opbeurend te brengen.
